Συνέντευξη – Αργύρης Θεοδωρόπουλος

Ήταν 2001 όταν σε τουρνουά στη Σλοβακία ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος έκανε την πρώτη του συμμετοχή με την Εθνική ανδρών. Ακολούθησαν οι Μεσογειακοί Αγώνες στην Τυνησία το ίδιο έτος, οι πρώτες επίσημες συμμετοχές του 32χρονου περιφερειακού. Έκτοτε, τρεις Ολυμπιάδες, Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο και 245 συμμετοχές με την Ελλάδα, ενώ το κοντέρ σταμάτησε στα 205 γκολ.

Ο Αργύρης Θεοδωρόπουλος είναι από τους αθλητές-σημείο αναφοράς για το ελληνικό πόλο, αλλά και την Εθνική ομάδα. Εκτός από τα παραπάνω, ο παίκτης του Παναθηναϊκού μίλησε στην ιστοσελίδα του ΣΕΑΥ, για τα κακώς κείμενα του αθλήματος, το παρελθόν του Συνδέσμου, όταν ο ίδιος ήταν αναπληρωματικό μέλος, αλλά και το πώς αντιλαμβάνεται το νέο ξεκίνημα του ΣΕΑΥ.

Ποιες είναι οι παθογένειες της ελληνικής υδατοσφαίρισης;

«Ένα σοβαρό λάθος των παικτών είναι η ανέχεια. Δεν στηρίζουμε το άθλημα μας όσο θα έπρεπε. Μάλλον δεν θα έπρεπε να αγωνιζόμαστε τη στιγμή που οι συνθήκες δεν είναι κατάλληλες. Αυτό είναι ένα κομμάτι που πρέπει να συμβάλει πολύ ο Σύνδεσμος. Επίσης, η απαρχαιωμένη διοίκηση. Δεν είναι δυνατόν 30 χρόνια να βρίσκονται οι ίδιοι άνθρωποι σε καίριες θέσεις. Χρειάζονται φρέσκες ιδέες και φρέσκα μυαλά. Το ότι ο ΣΕΑΥ θα βρεθεί στην επόμενη συνάντηση με την ΚΟΕ και την ΕΠΑΥ είναι ότι καλύτερο. Είναι τεράστιο βήμα για να ακούγεται η δική μας άποψη, γιατί η πλευρά των αθλητών είναι αυτή που πονάει πραγματικά και όχι οι παράγοντες. Ακόμη, η μη εξεύρεση πόρων είναι σημαντικό πρόβλημα. Το οικονομικό είναι κινητήριος μοχλός για κάθε εγχείρημα. Δεν νοείται μόνο δύο ομάδες από τις 12 της Α1 να είναι εντάξει ως προς τις υποχρεώσεις τους. Μιλάμε χρόνια για ανταγωνιστικό πρωτάθλημα  και πρέπει κάποια πράγματα να είναι αυτονόητα. Η ΚΟΕ και οι διοικήσεις των σωματείων οφείλουν να βρουν λύση. Είναι προτιμότερο αν ένας σύλλογος δεν έχει χρήματα να αποσύρεται, παρά να ξεφτιλίζει τους αθλητές του. Τέλος, ακόμα μια παθογένεια είναι ότι διώχνουμε ανθρώπους ικανούς αποδεδειγμένα, οι οποίοι με το υπάρχον καθεστώς αηδιάζουν από αυτό που βιώνουν και αντιμετωπίζουν».

Μίλησε μας για τον ΣΕΑΥ του παρελθόντος, όπως τον βίωσες. Ποια λάθη δεν πρέπει να επαναληφθούν;

«Ο ΣΕΑΥ λειτουργούσε, αλλά δεν λειτουργούσε. Ήμουν αναπληρωματικό μέλος παλαιότερα. Φέτος δεν έθεσα υποψηφιότητα γιατί έχω την πεποίθηση ότι ποτέ δεν πρόκειται να είμαστε, οι αθλητές, μια γροθιά. Ο καθένας δυστυχώς κοιτάει τον εαυτό του, όπως γίνεται και στην κοινωνία, ενώ αρκετοί βάζουν πάνω από όλα τις «μικροσχέσεις» που έχουν με σωματεία και με τις διοικήσεις αυτών. Δεν μπορούμε να επιτύχουμε κάτι αξιοσημείωτο. Καμία «νίκη», όσον αφορά τα δικαιώματα μας. Τα παραπάνω το κατάλαβα στην Άρτα. Τότε μόνο εγώ και ο Γιάννης Θωμάκος δεν είχαμε παίξει από τον Ολυμπιακό. Ήταν η περίοδος που συζητιόταν το χρονικό και ηλικιακό όριο αποδέσμευσης ενός αθλητή. Τέλος πάντων, είναι δύσκολο να συμπλεύσεις με πολλούς. Τώρα, πώς γίνεται σε άλλα αθλήματα να είναι ενωμένοι και στο πόλο να μην γίνεται ποτέ, δεν το καταλαβαίνω. Προφανώς βολευόμαστε όλοι με μια κατάσταση. Τα συμφέροντα δεν μας αφήνουν να δούμε πιο μακριά. Ο ΣΕΑΥ είναι αυτός που πρέπει να ενώσει τους παίκτες. Αυτό θα γίνει μόνο αν ο Σύνδεσμος πείσει ότι λειτουργεί προς όφελος των αθλητών. Τότε, στην Άρτα, ο Σύνδεσμος δεν είχε εμπνεύσει. Για να ολοκληρώσω, δεν πίστευα και δεν πιστεύω ότι θα γίνει συνολική προσπάθεια, όμως έχω εμπιστοσύνη στα παιδιά που βρίσκονται στο συμβούλιο, τα οποία υπήρξαν και συμπαίκτες μου. Οι αρχικές κινήσεις που κάνουν είναι πρωτόγνωρες και ελπιδοφόρες».

Ο συνδικαλισμός είναι μια λέξη που πρέπει να βάλουμε δίπλα στον ΣΕΑΥ ή καλύτερα να μην κινηθεί ο Σύνδεσμος σε μια τέτοια κατεύθυνση; Τουλάχιστον με την «επαγγελματική» μορφή του συνδικαλισμού που παρατηρούμε στη χώρα μας;

«Οι αθλητές δεν πρέπει να γίνουν συνδικαλιστές. Κάποια συμφέροντα παικτών τους οδηγούν να λειτουργούν μονομερώς. Ο ΣΕΑΥ δεν πρέπει να γίνει συνδικαλιστικό όργανο. Εμείς θέλουμε να κάνουμε το πόλο καλύτερο, αλλά δυστυχώς γίνεται χειρότερο χρόνο με το χρόνο. Αλλαγές είναι αναγκαίες στο οργανωτικό κομμάτι. Τα λεφτά δεν είναι τόσο απαραίτητα, όσο ικανοί άνθρωποι στις θέσεις που «καίνε». Για να γίνει πιο εμπορικό το άθλημα πρέπει να αλλάξουν πράγματα που επηρεάζουν την εικόνα του πόλο σε έναν αγώνα. Από τις εμφανίσεις, μέχρι τα χρονόμετρα. Κάτι ακόμα για το θέμα του καλοκαιριού. Να γίνεται η Α1 το καλοκαίρι. Θα είχαμε εξοικονόμηση χρημάτων που είναι απαραίτητα για τις πισίνες και λόγω καιρού θα υπήρχε μεγαλύτερη προσέλευση θεατών».

Για τις κινήσεις του Συνδέσμου, ύστερα από την επανεκκίνηση του φέτος, τι γνώμη έχεις;

«Ο ΣΕΑΥ κινείται σωστά και με την προβολή του στο διαδίκτυο και με την παρουσία του στα συμβούλια της ΚΟΕ. Θα μπορούσε ο Σύνδεσμος να καλέσει τα σωματεία της Α1 πριν την έναρξη της επόμενης σεζόν και να τους «αναγκάσει» να πληρούν κάποιες προϋποθέσεις. Όσο οικονομικά αδύναμος και να είσαι μπορείς να δημιουργήσεις, αρκεί να υπάρχει θέληση».

Αθήνα 2004, Μόντρεαλ 2005. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού πόλο. Όταν τα σκέφτεσαι, αναπολείς εκείνες τις στιγμές;

«Σίγουρα και η Αθήνα και το Μόντρεαλ ήταν μεγάλες επιτυχίες για το άθλημα. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι, το οποίο ήταν επίπονο και κουραστικό. Τα νέα παιδιά, επειδή συνομιλώ με συμπαίκτες μου στον Παναθηναϊκό και όχι μόνο, δεν γνωρίζουν τον τρόπο για να φθάσουν σε τόσο μεγάλες επιτυχίες. Το θεωρούν εύκολο και δεν είναι. Παρ΄όλα αυτά, όταν τελειώνει αυτό το ταξίδι αναπολείς όμορφες στιγμές, όσο σκληρές κι αν ήταν τότε».